Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Γέροντας Παΐσιος:Θέλει κόπο η χριστιανική ζωή.



- ταν, Γέροντα, λέω: «Τόσο μπορ ν δουλέψω, ατ εναι ντοχή μου», π φιλαυτία τ λέω;
- σο κάθεται κανείς, τόσο χαλαρώνει· σο δουλεύει, τόσο δυναμώνει. κτς πο διώχνει τν μούχλα μ τν δουλειά, βοηθιέται κα πνευματικά.
σκοπς εναι ν φθάση ν χαίρεται νθρωπος περισσότερο π τν κακοπάθεια παρ π τν καλοπέραση. ν ξέρατε πς ζον μερικ γεροντάκια κε στ γιον ρος, λλ κα τί χαρ νιώθουν!


Νά, να γεροντάκι, πο μενε μόνο του να χιλιόμετρο πι πέρα π τ Καλύβι μου, τί αταπάρνηση εχε! Τ Καλύβι του ταν ψηλά, σ να πολ πότομο μέρος, κα τ καημένο ρκουδώντας κατέβαινε π τ μονοπάτι γι ν πάη σ να λλο γεροντάκι πι κάτω, ταν χρειαζόταν κάτι. θελαν ν τ πάρουν στ γηροκομεο, λλ δν δεχόταν, κα λοι μετ λεγαν: «ατς εναι πλανεμένος», γιατί καθόταν μόνος του κε.
Μι μέρα πο ρθε στ Καλύβι, μο επε γι ποιν λόγο δν θελε ν φύγη: ταν ζοσε Γέροντάς του, τ Καλύβι τους δν εχε να κα κενος παρακαλοσε τν Γέροντά του ν κάνουν ναό. «ς κάνουμε ναό, το επε τελικ Γέροντάς του, λλ μετ δν πρέπει ποτ ν φύγης π ‘δ, γιατί θ μένη στ ερ Φύλακας γγελος κα δν κάνει ν τν φήσης μόνον». Τότε ατς το ποσχέθηκε τι θ μείνη γι πάντα στ Καλύβι, κα τσι καναν τν ναό. Τελευταία εχε γκρεμισθ κα τ Κελλί του κα μενε μέσα στν κκλησία· κοιμόταν σ να στασίδι. Τέτοια αταπάρνηση!
Εχα φροντίση ν χη μερικ ροχα, γι ν λλάζη τουλάχιστον, γιατί πέφερε π τ ντερα κα εχε κοψίματα. Μία μέρα στειλα ναν γνωστ γιατρ ν πάη ν τν δ. Πγε μ ναν λλον, χτυπον, ξαναχτυπον, τίποτε. ταν νοιξαν, τν βρκαν πεθαμένο στ στασίδι πο μενε, σκεπασμένο μ μι κουβέρτα. κε νεπαύθη ν Κυρί!
σκληρότητα στν ζωή μας γι τν γάπη το Χριστο φέρνει στν καρδι τν τρυφεράδα το Χριστο. Ο θεες δονς γεννιονται π τς σωματικς δύνες. Ο Πατέρες δωσαν αμα κα λαβαν πνεμα. Μ δρώτα κα κόπο πραν τν Χάρη. Πέταξαν τν αυτό τους κα τν βρκαν στ χέρια το Θεο
Πολ μ συγκίνησε τ συναξάρι τν γίων σκητν το Σιν. Πέντε χιλιάδες σκητς ζησαν στ Σιν κα πόσοι λλοι στ γιον ρος! Χίλια χρόνια πόσοι Πατέρες γίασαν! λλ κα ο μολογητς κα ο Μάρτυρες τί τράβηξαν! Κα μες γκρινιάζουμε γι τν παραμικρ ταλαιπωρία. Ζητμε ν ποκτήσουμε χωρς κόπο τν γιότητα. Σπανίζει αταπάρνηση. Οτε μες ο μοναχο δν καταλάβαμε τι «τ καλ κόποις κτνται» κα χουμε τν πιείκεια στν αυτό μας· δικαιολογομε τν αυτό μας κα βρίσκουμε λαφρυντικ γι τ καθετί. π ‘κε ξεκινάει τ κακό. Κα διάβολος βρίσκει δικαιολογίες γι τν κάθε νθρωπο, λλ τ χρόνια περννε.
Γι’ ατ ν μν ξεχνιώμαστε· ν θυμώμαστε κα λίγο τι πάρχει κα θάνατος. Μι πο θ πεθάνουμε, ν μν προσέχουμε κα τόσο πολ τ σμα· χι ν μν προσέχουμε κα ν παθαίνουμε ζημιές, λλ ν μν προσκυνομε τν νάπαυση. 
Πηγή:imverias.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου