Ένας θεολόγος μου είπε μια φορά: «Και τί χρωστάμε εμείς τώρα να ταλαιπωρούμαστε εξ αιτίας της Εύας;». «Ευλογημένε άνθρωπε, του λέω, σε πειράζει αυτό για να σωθής;».
Τί φταίει ο Αδάμ ο καημένος ή η Εύα η φουκαριάρα; Ένα σφάλμα έκαναν και πόσους αιώνες ήταν στον Άδη, ενώ εμάς ήρθε ο Χριστός και μας λύτρωσε. «Εβδομηκοντάκις επτά φορές αν αμαρτήσετε και μετανοήσετε, είπε, σάς συγχωράω!»216.
Χιλιάδες φορές αμαρτάνουμε και ο Χριστός μας συγχωράει – αρκεί να μετανοούμε ειλικρινά –, και να λέμε ότι φταίει ο Αδάμ και η Εύα; Και να δήτε δεν βάζουν το όνομα Εύα – να δώσουμε το όνομα Εύα σε μια αδελφή, ή τουλάχιστον Ζωή, αν είναι δύσκολο Εύα! Μά είναι πολύ αδικημένη!
Αυτή είναι η μάνα μας, η μητέρα όλου του κόσμου, και ούτε καν το όνομά της δεν θέλουμε να ακούσουμε. Και την κατάρα, στην ουσία, στον διάβολο την έδωσε ο Θεός.
«Και ο όφις ήταν φρόνιμος»217. Μπήκε ο διάβολος στο φίδι, για να ξεγελάση τον άνθρωπο. Και βλέπεις, όλοι τα βάζουν με την Εύα, ότι αυτή μας χαντάκωσε, ενώ θα ήμασταν μια χαρά στον Παράδεισο, αν δεν γινόταν η παράβαση! Αν και εμάς μας έλεγε ο Χριστός, «αφού σφάλατε μία φορά, θα πάτε τόσους αιώνες στον Άδη», έ, τότε να έλεγε κανείς κάτι!... Τί αχάριστος κόσμος!

Αγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου.
216 Βλ. Ματθ. 18, 22.
217 Βλ. Γέν. 3, 1

 https://el-gr.facebook.com/MonachosPaisiosAgioreites