Κυριακή 11 Ιουνίου 2017

Γέροντα, ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέει ότι η προσευχή είναι «κριτήριον
προ κριτηρίου»23.
– Έτσι είναι. Όταν ο άνθρωπος προσεύχεται σωστά, τότε η προσευχή είναι «κριτήριον προ κριτηρίου». Όποιος έχει υγεία πνευματική, όταν πάη να προσευχηθή και αισθανθή την καρδιά του σκληρή, θα εξετάση από που προέρχεται αυτό, για να το διορθώση. «Γιατί αισθάνομαι έτσι; θα πή. Μήπως πλήγωσα κάποιον με την συμπεριφορά μου; Μήπως κατέκρινα ή μου πέρασε λογισμός κατακρίσεως και δεν το κατάλαβα; Μήπως μου πέρασε κανένας υπερήφανος λογισμός ή υπάρχει μέσα μου κάποιο θέλημα και δεν με αφήνει να επικοινωνήσω με τον Θεό;».
– Κι άν, Γέροντα, δεν βρίσκη τίποτε; – Δεν μπορεί· κάτι θα έχη συμβή. Αν ψάξη στο αρχείο – ανακρίνη δηλαδή τον
εαυτό του –, θα βρη τον φάκελλο και θα καταλάβη σε τί έφταιξε.– Να ανακρίνη, Γέροντα, τον εαυτό του ή να εξομολογηθή στον Θεό; – Τί να εξομολογηθή, αφού δεν ξέρει τί έχει κάνει;
Πρώτα πρέπει να ανακρίνη τον εαυτό του.
Κι αν δεν βρίσκη τίποτε, τότε να κάνη δυό‐τρείς μετάνοιες, να πέση στα γόνατα και να πή: «Θεέ μου, πάντως σε κάτι έχω σφάλει. Φώτισέ με να καταλάβω τί έκανα». Μόλις το πη αυτό, αμέσως με την ταπείνωση θα φύγη η ομίχλη του πειρασμού και θα βρη την αιτία. Βλέποντας δηλαδή ο Θεός την ταπείνωσή του, στέλνει την Χάρη Του και τον φωτίζει να θυμηθή ακριβώς σε τί έφταιξε, για να τακτοποιηθή.

Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.!!
23 «Κριτήριον προ κριτηρίου» σημαίνει: «Δικαστήριο προ της τελικής δίκης». Πρβλ.Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλίμαξ, Λόγος ΚΗ΄, παρ. α΄, σ.
159. «Προσευχή εστι, τω όντως ευχομένω, δικαστήριον και κριτήριον και βήμα Κυρίου προ του μέλλοντος βήματος».













Φωτογραφία του χρήστη Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.




– Γέροντα, έχω ζήλεια, μνησικακία, κατακρίνω, θυμώνω...
– Η ζήλεια, η κατάκριση, ο θυμός, η μνησικακία κ.λπ., όλα από την υπερηφάνεια ξεκινούν.
Η υπερηφάνεια είναι το Γενικό Επιτελείο όλων των παθών. Αν λοιπόν χτυπήσης την υπερηφάνεια, χτυπάς όλα τα πάθη και έρχεται μέσα σου η ταπείνωση και η αγάπη. Γι᾿ αυτό, νομίζω, αρκετό είναι να ασχοληθής ή μάλλον να ανοίξης μέτωπο μάχης με την υπερηφάνεια· να στρέψης όλα τα πυρά προς το κάστρο της υπερηφανείας, το οποίο μας χωρίζει από τον Θεό. Βλέπεις, όταν ο εχθρός πολεμάη ένα κράτος, τις περισσότερες δυνάμεις θα τις στείλη να χτυπήσουν την πρωτεύουσα.
Μία βόμβα αν ρίξη στην πρωτεύουσα και την καταστρέψη, πάει μετά, κατέστρεψε όλο το κράτος.
– Γέροντα, με ποιόν συγγενεύει ο υπερήφανος; – Με τον έξω από ᾿δώ, με τον διάβολο...
Αν και ευκολώτερα κάμπτεται ο διάβολος παρά ο υπερήφανος. Γιατί τον δαίμονα τον κάμπτεις, αν ταπεινωθής, ενώ τον υπερήφανο, ακόμη και να ταπεινωθής και να του ζητήσης συγγνώμη, δεν τον κάμπτεις· θα σού πή: «υποκρίνεσαι!». Όποιος έχει περισσότερη ταπείνωση, έχει περισσότερο πνευματικό περιεχόμενο.
Ο υπερήφανος δεν έχει εσωτερικό περιεχόμενο. Είναι σαν το αψώμωτο στάχυ που στέκεται όρθιο, ενώ το ψωμωμένο στάχυ γέρνει το κεφαλάκι του.
Και εκτός που είναι σκοτισμένος, είναι και εσωτερικά ανήσυχος και εξωτερικά ταραγμένος και θορυβώδης.
Γιατί, όταν υπάρχη υπερηφάνεια, ό,τι κάνει ο άνθρωπος, είναι μια φούσκα που την φουσκώνει ο διάβολος και μετά την τρυπάει με μια καρφίτσα, κάνει κρότο και σπάει. Είναι άτιμη η υπερηφάνεια, είναι φοβερό πράγμα, αφού τους Αγγέλους τους έκανε δαίμονες! Αυτή μας έφερε από τον Παράδεισο στην γη και τώρα από την γη προσπαθεί να μας στείλη στην κόλαση.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη και Αρετές» - 32

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου