Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2017

–Γέροντα, μετὰ ἀπὸ μιὰ ἄσχημη συμπεριφορά μου ἔχω τὸν λογισμὸ ὅτι ἡ προσευχή μου δὲν εἶναι εὐάρεστη στὸν Θεό.
–Ἂν ὁ λογισμὸς αὐτὸς προέρχεται ἀπὸ γνήσια ταπείνωση καὶ λές: «παροργίζω τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἄσχημη συμπεριφορά μου», τότε νιώθεις θεία παρηγοριά.
Ἂν ὅμως στενοχωριέσαι ἐγωιστικὰ καὶ λές: «πῶς ἔφθασα ἐγὼ σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση;», δὲν δέχεσαι παρηγοριά, γιατὶ «ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται»13.
Δὲν ἀκούει ὁ Θεὸς τὴν προσευχὴ τοῦ ὑπερήφανου, γιατὶ ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι φράχτης. Γιὰ νὰ εἰσακουσθῆ ἡ προσευχή μας, πρέπει νὰ βγαίνη ἀπὸ «καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην»14.
Ὅταν ποῦμε μὲ πολλὴ ταπείνωση: «τέτοιος ποὺ εἶμαι, Θεέ μου, πῶς νὰ μὲ ἀκούσης;», ἀμέσως μᾶς ἀκούει ὁ Καλὸς Θεός.–Γιατί, Γέροντα, μερικὲς φορὲς ὅταν ἔχω ἕναν πειρασμό, δὲν μπορῶ νὰ προσευχηθῶ;
–Ἂν ἔχης ἕναν πειρασμὸ καὶ δὲν μπορῆς νὰ κάνης προσευχή, νὰ ξέρης ὅτι ὑπάρχει μέσα σου ἐγωισμὸς καὶ κενοδοξία.
Ὁ πειρασμὸς παραμένει μέχρι νὰ σιχαθῆ ὁ ἄνθρωπος τὸν ἑαυτό του.
Μόλις τὸν σιχαθῆ, βοηθάει ὁ Χριστὸς καὶ περνάει ὁ πειρασμός.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής» -20-
13Ιακ. 4,6· Α’ Πέτρ. 5,5. Βλ. και Παρ. 3,34.
14Ψαλμ. 50,19.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου